மௌனித்த இரவுத் திண்ணையில்
யாரோ வாசிக்கிறான் புல்லாங்குழல்...
கடலின் மொத்த அலைகளையும்
வாரிச் சுருட்டி தனது விரல்நுனிகளில்
வடியவைக்கிறான் இசையின் அலைகளை !
உனக்கும் எனக்குமான இடைவெளிகளை
இட்டு நிரப்புகிறது இந்த இரவு நேரம் ...
அடர் பனிப்பொழிவில் உனது
உருவம் மெல்லிய நீரோவியமாய்த் தெரிகிறது !
வியாபிக்கும் மௌனப் பெருவெளியில்
இருவர் மட்டுமே அமர்ந்திருப்பது
அந்த இசைக்கலைஞனுக்கு எப்படித் தெரியும் ?
எப்படியோ விடியலுக்குள் தெருக்களின்
நீளம் குறையுமென்பது தெரிகிறது ...
தள்ளிப்போக எனக்கு விருப்பமில்லை ....
சாணம் மெழுகிய தெருவாசலில்
அரிசிமாவுக் கோலத்தை ருசிக்கக் காத்திருக்கும்
ஒற்றை எறும்பாய் அந்த ஈரத்தரையில்
நான் மெல்ல ஊர்ந்துகொண்டிருப்பேன்
உனது காலடித்தடம் ஸ்பரிசிக்கும் வரை !
...........கா.ந.கல்யாணசுந்தரம்